Het kleine platgetrapte paadje

Ze tuurt tussen de struiken door naar ons als we koffie gaan zetten. Een bakje dat we welverdiend hebben nadat we met het zweet op onze rug de nieuwe tent hebben opgezet. Voldaan zitten we op onze kampeerstoeltjes en ruiken de verse koffie die door het filter druppelt. 

Ik zie haar voorzichtig een paar takken opzij duwen zodat ze ons nog beter kan bekijken. Ik glimlach even en steek een hand op. Snel schiet ze terug en kijkt beschaamd naar de grond. Op een camping mag je onbeschaamd gluren naar je buren maar ze voelt zich kennelijk toch een beetje betrapt. De koffie smaakt heerlijk in combinatie met de buitenlucht. Kamperen is genieten.

Overpeinzingen

Ik zak een beetje weg na een lange dag. Reizen is leuk maar ook best vermoeiend. Gelukkig heb ik 2 weken vakantie voor de boeg en alle tijd om bij te komen van de drukke weken. Druk was het zeker! Bij het starten in januari 2019 van mijn eigen praktijk, kwam heel wat kijken. Van inschrijven bij de KVK tot het inrichten van mijn praktijkkamer en natuurlijk niet te vergeten het promoten van mijn aanbod. Al snel kwamen de eerste klanten en kon ik vol enthousiasme veel kinderen voorzien van trainingen en RT-lessen. Mooie resultaten zijn er behaald en met trots kan ik terugkijken op mijn leerlingen die zich zo hebben ingezet! Daarnaast diende zich al snel een interessante opdracht aan om als interim intern begeleider aan de slag te gaan op een basisschool. De opdracht zou tot aan de zomervakantie lopen maar is verlengd tot aan de herfstvakantie. Fijn als beide partijen tevreden zijn en graag met elkaar doorgaan. 

Ze knikt maar zegt niets

Ik schrik een beetje wakker als ik een krakend takje hoor. Tussen mijn wimpers door zie ik haar dichterbij komen. Nieuwsgierig als ze is kan ze het niet laten om ons nauwlettend in de gaten te houden. Ik doe net alsof ik haar niet zie en houd mijn ogen gesloten. Ondertussen spits ik mijn oren want ik ben benieuwd of ze dichterbij gaat komen. Het geluid van de krakende takjes lijkt dichterbij te komen en ineens staat ze voor me. Ik doe mijn ogen open en kijk in haar bruine ogen: "Hallo, kom je gezellig even kijken?" Ik neem aan dat ze Nederlands is maar ze had ook Frans kunnen zijn met haar donkere lange haren. Ze knikt maar zegt niets. Ze begrijpt me en dus ga ik door in onze eigen taal. "Volgens mij ben jij ons buurmeisje", zeg ik. Ze knikt weer en wijst ondertussen naar de tent waar haar moeder staat te kijken om haar dochter in de gaten te houden. Ik steek mijn hand op en moeder zwaait terug. Een teken dat het oké is. "Hou oud ben jij?" vraag ik. Het meisje steekt haar hand op en spreidt haar 5 vingers. "Aha..., 5!" zeg ik. "En wil je ook vertellen hoe je heet?" Ze draait met haar benen en friemelt aan haar rokje terwijl ze naar de grond kijkt. Ik wacht geduldig maar er komt geen antwoord. Het lijkt erop dat dit meisje tijd nodig heeft om zich te laten horen maar genoeg zelfvertrouwen heeft om zich te laten zien. Ik voel een leuke uitdaging aankomen om in deze vakantie met dit lieve meisje van 5 te communiceren.

Ze voedt haar dochter alleen op

Er zijn al een paar dagen verstreken en we genieten van de reuring op de camping. Spelende kinderen, de geur van eten, stokbrood onder de arm en koffie door een filter. De moeder van ons 'stille' buurmeisje heb ik ondertussen ontmoet tijdens de afwas. Ze is alleen met haar dochter op vakantie. Vader is niet meer in beeld en dus voedt ze haar meisje alleen op. Met haar dochter gaan kamperen vindt ze fijn maar ook een hele verantwoording. Ze is nog te jong om alleen de camping over te gaan en dus moet moeder overal mee naar toe. Ik begrijp haar. Het voelt niet altijd als vakantie terwijl ze er zelf ook zo aan toe is. 

Pannenkoekjes eten

Het geluid van de krakende takjes is er weer. Terwijl we pannenkoekjes aan het bakken zijn zie ik haar dichterbij komen. Er is ondertussen een platgetrapt klein paadje aan het ontstaan tussen haar en onze tent. Want elke dag komt ze wel even kijken. Elke dag stel ik vragen en knikt of schudt ze haar hoofd. Maar praten doet ze niet. Volgens moeder praat ze niet met volwassenen, alleen met haar en haar oma. Op school praat ze niet met de juf maar wel met de kinderen. "Er lijkt iets te zijn in het vertrouwen naar volwassenen", zegt moeder. Ze wil het nog even aankijken en tijd geven. Dat begrijp ik. In de periode dat ik als ambulant begeleider voor RENN4 werkte heb ik vaker dergelijke situaties gezien. Geen druk leggen is het beste. 

"Jij komt vast op de lekkere geur van de pannenkoekjes af", zeg ik tegen Noa. Moeder heeft me verteld dat ze Noa heet. En het is toch fijner als je iemand bij naam kunt noemen. Haar bruine ogen beginnen te stralen. "Wil je er ook één? vraag ik. Ze knikt en rent enthousiast het paadje tussen de 2 tenten door naar haar moeder. Ik zie dat ze in gesprek is met haar moeder. Die staat op en pakt wat uit de koelbox. Tussen de takken door kijken we elkaar even aan en ik steek mijn duim omhoog. Noa komt terug gehuppeld met een potje jam onder haar arm. Biologische kruisbessenjam. Dat Noa met bewuste voeding wordt grootgebracht had ik al geconstateerd. In onze stroop zal teveel ongezonde suikers zitten denk ik. Normaal gesproken bak ik mijn pannenkoeken met boekweitmeel, maar voor het gemak komen deze gewoon uit een pak waar je alleen water bij hoeft te doen. "Hmmm… lekkere jam", zeg ik. Ze loopt onze tent in en pakt onze 2 hoofdkussens, legt er een handdoek overheen en klimt op de kampeerstoel. Elke dag komt ze even bij ons zitten om een spelletje Uno met mij te spelen. Met de 2 gestapelde kussens kan ze beter bij de kaarten. Maar natuurlijk ook beter bij de pannenkoeken.

"Jij bakt de allerlekkerste ongezonde pannenkoeken!"